Ξεχασμένο φεγγαρόφως

Ξεχασμένο φεγγαρόφως

Εσύ-
όχι κάποιος ξένος,
όχι περαστικός-
εσύ.
 
Με αναζητούσες όταν με χρειαζόσουν
κι εγώ απαντούσα.
Κάθε δάκρυ των ματιών σου
ματωμένο δάκρυ τής καρδιάς μου.
 
Ήμουν το φεγγαρόφως
στις σκοτεινές σου νύχτες,
μα εσύ έψαχνες τον ήλιο.
 
Ήμουν η παύση
πριν από ένα όνομα
που δεν είναι δικό μου.
 
Ένα γράμμα που ποτέ δεν διάβασες.
Μια μελωδία που ποτέ δεν σιγοτραγούδησες.
Ένας ρυθμός που ποτέ δεν συγχρονίστηκε
με τους χτύπους τής καρδιάς σου.
 
Γεύτηκα την αγάπη σου
σαν απόηχο,
μα για μένα ήταν μελωδία
χειλιών που φιλούν
χωρίς να αγγίζουν,
παρά μόνο την ψυχή μου.
 
Μου μιλούσες
με τη φωνή τού ανέμου:
παρών και αόρατος.
Μάζευα τις στιγμές μας
σαν πέταλα που τα πήρε ο αέρας,
νομίζοντας πως ήταν σπόρια.
Μα δεν άνθισε τίποτα.
Έμεινα με μια άδεια αγκαλιά·
γεμάτη αναμνήσεις
-με γεύση πικραμίγδαλο-
και υποσχέσεις που έλιωσαν σαν πάγος.
 
Η αγκαλιά τής καρδιάς μου
ήταν για σένα, απλώς
τα χέρια που σε στήριζαν
όταν σε άφηναν εκείνα που
επιθυμούσες αληθινά...
 
Δεν σε κατηγορώ πια·
απλώς σε θυμάμαι,
όπως κανείς θυμάται ένα αστέρι που έσβησε,
πριν προλάβει να του ευχηθεί.
 
Αν σε συναντήσω ξανά,
θα σου χαμογελάσω
με το φεγγαρόφως που φύλαξα για σένα.
Όχι γιατί το αξίζεις,
μονάχα καθώς
ακόμα
το κουβαλώ.

(8/4/2025)