Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Αγαπητέ αναγνώστη,

Μετά από τόσους μήνες χωρίς αναρτήσεις, θέλω να ξαναξεκινήσω να αναρτώ όσα γράφω με ένα άρθρο για ένα πολύ σοβαρό θέμα το οποίο γνώρισα καλύτερα κατά τη διάρκεια της απουσίας μου. Βλέπεις, με την έξοδό μου από τη μικροκοινωνία που αποτελεί το σχολείο, γνώρισα από πρώτο χέρι ένα από τα σοβαρότερα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, το οποίο αποτελεί κόλαφο για τη χώρα μας, καθώς λειτουργεί ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη και στην πρόοδό μας. Μιλώ για τη χρήση ψυχοδραστικών ουσιών, γνωστές στους περισσότερους ως ναρκωτικά. 

Αρχίζοντας να κυκλοφορώ περισσότερο στο κέντρο της Αθήνας, ήρθα σε επαφή με το ζήτημα από πρώτο χέρι και υπήρξα μάρτυς τού καταστροφικότατου του έργου. Τη σήμερον ημέρα όλο και περισσότεροι νέοι στρέφονται στα ναρκωτικά για πολλούς και ποίλους λόγους. Πολλοί κάνουν χρήση ουσιών είτε λόγω περιέργειας είτε για να φανούν "ανώτεροι" ή πιο "θαρραλέοι" στους συνομιλήκους τους. Όμως μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο, ποσοστό των νέων που πέφτουν θύματα των ναρκωτικών είναι άτομα που νιώθουν μοναξιά, που έχουν υποστεί δύσκολες καταστάσεις, κακοποίηση, εκφοβισμό, φτώχεια, και ψάχνουν λύση ή διέξοδο. Τα ναρκωτικά βέβαια, όχι μόνο προσφέρουν πλασματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, αλλά ο τεχνητός παράδεισός τους γίνεται και ο ίδιος πρόβλημα.

Τα ναρκωτικά έχουν πληθώρα ψυχοσωματικών και κοινωνικοοικονομικών επιπτώσεων στους χρήστες τους. Αρχικά, ως μια μορφή φαρμάκου, οι ψυχοδραστικές ουσίες έχουν καταστροφικές συνέπειες στη σωματική υγεία τού ατόμου· από καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια, σεξουαλική δυσλειτουργία και εξασθένηση τού ανοσοποιητικού συστήματος μέχρι νευροχημικές ανισορροπίες στον εγκέφαλο. Αντίστοιχα επιβλαβείς και πιο εύκολα ανιχνεύσιμες είναι οι ψυχικές διαταρραχές που προκαλούνται, όπως για παράδειγμα αιφνίδιες αλλαγές στη διάθεση, επιθετικότητα, παθολογική νωχελικότητα, αλλοίωση τής προσωπικότητας, αντικοινωνικότητα, άγχος, κατάθλιψη, και πολλά ακόμη. Ως άμεσο συνεπακόλουθο αυτών έρχεται η κοινωνική απομόνωση, η απομάκρυνση από τα αγαπημένα του πρόσωπα και, πολλές φορές, η στροφή στην εγκληματικότητα ώστε να καλυφθεί η εκθετικά αυξανόμενη ανάγκη τού ατόμου. Επιπλέον, η εξάρτηση υποσκάπτει τη δυνατότητα τού ατόμου να ανταποκριθεί στις καθημερινές του υποχρεώσεις, ενώ σε συνδυασμό και με τη διάσπαση προσοχής που προκαλείται, απομακρύνει τον εξαρτημένο μαθητή από το σχολικό χώρο. Σε αυτό το σημείο, αγαπητέ αναγνώστη, δεν θα αποτελούσε γλωσσική υπερβολή να αποκαλέσουμε το άτομο, θύμα πλέον τής μάστιγας των ναρκωτικών. Η τελική επίπτωση, που για πολλούς είναι έως και αναπόφευκτη, είναι ένας πρόωρος, ατιμωτικός θάνατος. Μια υπερβολική δόση, μια μολυσμένη σύριγγα, μια νοθευμένη ουσία είναι αυτό που χωρίζει τούς εθισμένους στα ναρκωτικά συμπολίτες μας απ' το θάνατο... Εφόσον λοιπόν αυτό το γεγονός είναι αντιληπτό απ' την Πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς, πρέπει να αρχίσει η άμεση και οργανωμένη αντιμετώπισή του.

Αποτελεί κοινή παραδοχή πως η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία, όπως είχε πει ο πατέρας τής Ιατρικής Ιπποκράτης. Συνεπώς, η ενημέρωση των νέων και ειδικότερα των εφήβων για το φαινόμενο και τις επιζήμιες επιπτώσεις του, τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, είναι απαραίτητη και -θεωρώ- εππιτακτική. Η ενημέρωση αυτή θα ήταν ιδανικό να γίνει από το σχολείο εκτός από θεωρητικά και βιωματικά, με επισκέψεις και, ίσως, εθελοντικές δράσεις σε μονάδες του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕ.Θ.Ε.Α.). Αξίζει να αναφερθεί και η γονεϊκή ευθύνη προστασίας των παιδιών απ' τις αξαρτησιογόνες ουσίες, όχι με την απόκρυψη τής πραγματικότας και τη δημιουργία μιας, λόγου χάριν, γυάλας γύρω τους, αλλά με την ενημέρωσή τους απ' τους γονείς ή τους κηδεμόνες τους, φυσικά με τρόπο ανάλογο τής ηλικίας στην οποία βρίσκονται. Οι γονείς και γενικότερα τα μέλη τής οικογένειας αποτελούν πρότυπα και μπορούν να αποτελέσουν και πηγή έμπνευσης για το παιδί. Έχοντας αυτό κατά νου, όλοι οι νέοι γονείς ας στοχεύουν στο να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, ώστε να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμιση. 

Στο συγκεκριμένο σημείο θα ήθελα να εκφράσω την απογοήτευσή μου με την απραγία και τον εφησυχασμό των Κυβερνήσεων μας, οι οποίες δεν έχουν πάρει κανένα αποτελεσματικό μέτρο εδώ και τουλάχιστον μία εικοσαετία, το οποίο να βοήθησε ουσιαστικά την κατάσταση. Ίσως να είναι μάταιη, μα εγώ θα ήθελα να απευθύνω μια έκκληση στην Πολιτεία να μην επαναπαύεται βλέποντας τους ΜΚΟ να κάνουν τη δική της δουλειά. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία... δυστυχώς, όμως, η ελλιπέστατη πρόληψη που υπάρχει μέχρι και τώρα δεν κατέστη ικανή να αποτρέψει την εξάπλωση τής κοινωνικής αυτής "αρρώστιας". Γι' αυτό λοιπόν καλώ την Πολιτεία να προωθήσει τη δημιουργία σύγχρονων και οργανωμένων κοινωνικών δομών που θα μπορούν να αναλαμβάνουν την ψυχολογική στήριξη, την κάλυψη των βιοτικών αναγκών και την ώθηση των τοξικομανών συμπολιτών μας στην απεξάρτηση, με στόχο την ομαλή επανένταξή τους στην κοινωνία ως πλέον ενεργά μέλη της. Τότε και μόνο τότε η χώρα μας θα έχει το δικαίωμα να αποτελεί τον εαυτό της "κράτος προνοίας".

Φίλε αναγνώστη, για μένα η Ελλάδα είμαστε εμείς, ο κόσμος της· οι Έλληνες. Ένας προς έναν και όλοι μαζί σαν λαός, είμαστε η Ελλάδα. Αγαπώ την Ελλάδα, μα με λυπεί και με γεμίζει αγανάκτηση η συστηματική αδιαφορία με την οποία ο κρατικός μηχανισμός αντιμετωπίζει τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας και τις μάστιγες που κατακερματίζουν τον ελληνικό λαό. Είναι σαν... οι "ηγέτες" μας, να μη θεωρούν τον εαυτό τους μέρος τής κοινωνίας μας. Πράττοντας εγωιστικά, ατομιστικά υποδαυλίζουν την παρακμή του τόπου και των ανθρώπων που κάθε 4 χρόνια ορκίζονται να προστατεύουν. 

Κλείνοντας, με όση αισιοδοξία μου απομένει, θα ήθελα να ελπίζω πως κάποια στιγμή όχι πολύ μακριά από το τώρα θα αφήσουμε την παθητικότητα στο παρελθόν, ώστε όλοι μαζί να οδεύσουμε προς ένα μέλλον πιο φωτεινό και ευοίωνο: προς μια Ελλάδα χωρίς ναρκωτικά.