ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΕ ΚΟΣΜΕ, ΩΡΑ ΝΑ ΔΡΑΣΕΙΣ!

 

«Ανεπτυγμένε κόσμε, ώρα να δράσεις!»

(Της Νένης Α. Κάππα, για την 73^η επέτειο απ’ την υπογραφή της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)

Στις 10 Δεκεμβρίου 1948 υπογράφηκε απ’ όλους -σχεδόν- τους αρχηγούς κρατών η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γεγονός που αποτέλεσε κόμβο προόδου για τον άνθρωπο. Παρά ταύτα, και παρά τα σημαντικά βήματα που έχουμε κάνει ως γένος για την εξασφάλιση και προστασία των δικαιωμάτων μας, η καταπάτησή τους είναι ένα φαινόμενο- δυστυχώς- διαιωνιζόμενο το οποίο απλώς «κουκουλώνεται» στις μέρες μας. Ο ανεπτυγμένος «Πρώτος Κόσμος» ως επί το πλείστον αδιαφορεί γι’ αυτό. Το ερώτημα είναι «γιατί;»…

Η πρώτη απάντηση στο ερώτημα δίνεται μόλις κοιτάξουμε πού συμβαίνουν οι παραβιάσεις αυτές: στον αναπτυσσόμενο «Τρίτο Κόσμο». Για τους περισσότερους κατοίκους ανεπτυγμένων χωρών, οι περιοχές αυτές αποτελούν μακρινά, αχαρτογράφητα νερά. Προφανώς, λοιπόν, γι’ αυτούς επειδή το πρόβλημα δεν βρίσκεται «έξω από την πόρτα τους», δεν είναι άξιο προσοχής. Μερικοί ενδέχεται να μην πιστεύουν πως υπάρχει! Το σίγουρο είναι πάντως πως αγνοούν ή αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματική φύση και τον όγκο του. Ένας παράγοντας που συμβάλλει σ’ αυτό είναι η υπερπληροφόρηση, που οδηγεί όποιον προσπαθεί να ενημερώσει σε σύγχυση, αλλά και οι ψευδείς ειδήσεις (fake news) οι οποίες κάνουν τους ανθρώπους δύσπιστους ή δυσκολεύουν την πληροφόρηση. Ανάμεσα στην άποψη πως το πρόβλημα είναι «μακρινό» και στο πληροφοριακό κουβούκλιο που επικρατεί, ο μέσος άνθρωπος του ανεπτυγμένου κόσμου καταφεύγει στην αποποίηση ευθυνών.

Η αποποίηση ευθυνών είναι ένα φαινόμενο το οποίο κυριαρχεί στην καθημερινότητα του Δυτικού (όχι όλου του ανεπτυγμένου) κόσμου σήμερα. Συνεπώς, συμβαίνει και σχετικά με τις παραβιάσεις της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων. Πολλές φορές όσοι αποποιούνται τις ευθύνες που τους αντιστοιχούν επιχειρούν να ελαφρύνουν το βάρος που αυτό δημιουργεί στη συνείδησή τους μέσω αβάσιμων θέσεων, όπως: «αφού δεν καταπατώ εγώ ο ίδιος δικαιώματα, δεν είναι αυτό αρκετό;». Αυτό που δεν γνωρίζουν προφανώς είναι ότι η αγορά προϊόντων για την παραγωγή των οποίων καταπατώνται ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και η υποστήριξη πολιτικών κομμάτων και συνασπισμών που αρνούνται να δράσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο κατά του προβλήματος, θεωρούνται «υπόθαλψή» του. Αν δεν δράσεις ενάντια σε κάτι και μείνεις απλός παρατηρητής διαιωνίζεται το φαινόμενο υποστηρίζοντάς το παθητικά. Και, σήμερα, η μαζοποίηση ωθεί τους ανθρώπους όλο και περισσότερο στην απάθεια, στην παθητικότητα και στην αδιαφορία.

Οι άνθρωποι του ανεπτυγμένου κόσμου ως μια άβουλη αγέλη, σχεδόν στο σύνολό τους, έχουν μάθει να «βουλεύονται» και να κοιτούν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων όμως, κατακρεουργεί το συνολικό συμφέρον και την ευημερία του ανθρώπου ως είδος. Θα κλείσω, λοιπόν, με μια φράση που είπε ο Περικλής στους Αθηναίους μετά το ξέσπασμα του λοιμού κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο: «Είναι καλύτερο να ευτυχεί η πόλις παρά κάθε μέλος της ξεχωριστά». Γιατί τι νόημα έχει να ευδοκιμεί κάποιος στις ιδιωτικές του υποθέσεις, αν η πατρίδα του καταστραφεί;».